از لحاظ تاریخی، سوابق پرستاری در ایران قبل از سال 1915 نشان داد که مراقبت های انجام شده توسط زنان خانواده و یا کارمندان انجام شد. بستری بیماران نیز برای مراقبت توسط پرسنل آموزش ندیده [ 1 ]. از آنجا که از این تاریخ، فقدان آموزش پایه، وضعیت فرهنگی، و برخی از محدودیت های مذهبی برای زنان، پرستاری به عنوان حرفه ای / حرفه ای نه به استاندارد بالا و نه شناخت را به دست آورد. با این حال، 1915 به عنوان نقطه عطف پرستاری در ایران اشاره کرد. در طول آن سال مبلغ پروتستان به دنیا آمد آمریکا انجمن (APMS) پیشگام آموزش پرستاران در چند بیمارستان مبلغ کوچک است. پس از آن، در سال 1916 مدرسه پرستاری سه ساله در تبریز تاسیس شد.
پس از سال 1916 بود، افزایش تدریجی از مدارس پرستاری در سراسر کشور منجر به تقاضای رو به رشد برای مربیان پرستار بودند که در حال حاضر کمیاب [ 2 ]. به دلیل عدم وجود مربیان پرستاران واجد شرایط در ایران وجود دارد که سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای کمک به این مدارس منصوب شد. کمبود هیات علمی ایران بیشتر با استخدام از انگلستان و ایالات متحده آمریکا (ایالات متحده آمریکا) تکمیل شد. برنامه دو ساله مطالعه و توسعه داده شد و ورود به سطح مورد نیاز برای این مدارس حداقل نه سال از آموزش و پرورش به طور کلی بود [ 3 ]. این حداقل نیاز، موفق به جذب تعداد زیادی از دانشجویان پرستاری آینده نگر برای پرستاری بودن عمدتا زن و در زنان ایران در هر گونه فعالیت های اجتماعی که نیاز به تماس نزدیک با مردان ممنوع درگیر شدند. پرهیز از تماس نزدیک با مردان تقریبا غیر ممکن است در سالمندان، سیستم مراقبت بهداشتی طراحی شده است به مرد یا زن و در نتیجه تهدیدی برای مدارس پرستاری و استخدام دانشجویان پرستاری آینده نگر است.
منبع مطالب:http://www.biomedcentral.com/1472-6963/5/24
نوشتن دیدگاه